Trądzik różowaty

Trądzik różowaty (acne rosacea) jest chorobą zapalną skóry charakteryzującą się występowaniem grudek oraz krost na podłożu rumieniowym z obecnością teleangiektazji, a czasami rumienia napadowego (tzw. flushing).

Występowanie trądziku różowatego

Trądzik różowaty to często pojawiające się schorzenie o wieloletnim przebiegu, o nawrotowym i przewlekłym charakterze, ograniczonym do skóry twarzy (nos, policzki, czoło, broda, powierzchnie boczne szyi, dekolt), rozwijającym się na podłożu zaburzeń naczyniowych oraz łojotoku. Początki ma raczej w wieku dojrzałym, najintensywniej objawia się w wieku około od 30 do 60 lat. Występuje u od 10% do 15% populacji, przy czym częściej na tę chorobę zapadają kobiety. Wyjątek stanowi cięższa postać przerostowa, która dotyczy głównie mężczyzn. Zwiększoną częstość występowania zauważyć można w gronie osób o jasnej skórze, natomiast sporadycznie pojawia się u mieszkańców Afryki. Trądzik różowaty nierzadko współwystępuje z trądzikiem pospolitym.

Przyczyny występowania trądziku różowatego

Etiopatogeneza tej dermatozy nie jest w pełni znana. Decydującą rolę w rozwoju trądziku różowatego odgrywają czynniki genetyczne, infekcyjne miejscowe i ogólne, pokarmowe, psychogenne (stres), atmosferyczne. Może mieć podłoże łojotokowe, a także pojawiać się w wyniku zaburzeń naczyniowych i hormonalnych, aktywności fizycznej, niewłaściwie prowadzonej pielęgnacji skóry, stosowania określonych preparatów farmaceutycznych (na przykład steroidów, antybiotyków, niektórych leków przeciwzapalnych).

Objawy trądziku różowatego

Przez wzgląd na przebieg choroby, a także występujące zmiany skórne wyróżnić można cztery postacie tej dermatozy:

• rumieniowo-teleangiektatyczną (rumień początkowo przemijający pojawiający się w centralnej części twarzy pojawiający się w odpowiedzi na czynniki wewnętrzne oraz zewnętrzne);
• grudkowo-krostkową (pojawiające się w centralnej części twarzy zmiany o charakterze wykwitów rumieniowo-grudkowo-krostkowych, w odróżnieniu do trądziku zwyczajnego bez widocznych zaskórników);
• przerostowo/guzkową (dominuje stały rumień, pogrubienie skóry, hipertrofia gruczołów łojowych z dużym zaleganiem łoju w okolicy skóry nosa, brody, powiek, małżowin usznych);
• oczną (poza innymi symptomatycznymi cechami trądziku różowatego dodatkowo pojawiają się: zapalenie powiek, spojówek, rogówki, tęczówki, światłowstręt, pieczenie, łzawienie, zamglone widzenie).

Diagnoza i leczenie trądziku różowatego

Postępowanie diagnostyczno-lecznicze w przypadku trądziku różowatego jest procesem trwającym długi okres i uwarunkowanym postacią choroby. Uogólniając, leczenie powinno być przyczynowe (wystrzeganie się promieni ultrafioletowych, papierosów, alkoholu, mocnej herbaty, stresu, gorących kąpieli itp.), ogólne (antybiotyki i chemioterapeutyki) i miejscowe (antybiotyki i chemioterapeutyki, kwas azelinowy, retinoidy, zawiesina siarkowo-ichtiolowa itp.), jak również bazujące na wykorzystaniu innych metod, na przykład laseroterapii, chirurgicznej itp. Niezwykle istotna w przypadku trądziku różowatego jest pielęgnacja skóry, przede wszystkim przy użyciu kosmetyków zawierających w swoim składzie witaminy PP, C, K, E; olej z wiesiołka, awokado; d-pantenol oraz kwas hialuronowy. Większość z nich wykazuje właściwości łagodzące, wzmacniające naczynia krwionośne, przeciwzapalne, jak również zmniejszające nadreaktywność skóry.