Kiła

Kiła jest ogólnoustrojową chorobą bakteryjną przenoszoną drogą płciową, jak również przez łożysko, w początkowym okresie ograniczoną do narządów płciowych, w dalszej kolejności zajmującą skórę, układ krążenia, układ nerwowy, układ kostno-stawowy, a także inne narządy.

Zakażenie kiłą

Czynnikiem patologicznym, który prowadzi do rozwoju tej choroby zakaźnej, są bakterie o nazwie krętek blady (Treponema pallidum) bytujące w tkankach. Do zakażenia dochodzi na przykład w miejscu drobnych urazów skóry oraz przez nieuszkodzone błony śluzowe w trakcie kontaktów seksualnych (waginalnych, analnych, oralnych). Możliwe jest również przeniesienie infekcji z kobiety będącej w ciąży na płód ewentualnie na nowo narodzone dziecko w czasie porodu. Sporadyczne przypadki stanowią zakażenia poprzez krew (transfuzja, narkomania).

Rodzaje kiły

Zależnie od drogi zakażenia wyodrębnić można kiłę nabytą (kontakty płciowe)oraz kiłę wrodzoną (zakażenie wewnątrzmaciczne). W większości przypadków bramę zakażenia stanowi obszar wokół narządów płciowych oraz odbytu, ale także jama ustna, wówczas krętek przedostaje się do nabłonka oraz do pobliskich węzłów chłonnych.

Przebieg kiły

Kiłę podzielić można na trzy okresy z różnym przebiegiem klinicznym (kiła I okresu – owrzodzenie pierwotne – pojawia się mniej więcej 3 tygodnie po zakażeniu; kiła II okresu – rozpoczyna się około 9 tygodnia po zakażeniu; kiła III okresu – zwykle zaczyna się 3–5 lat po kile II okresu) . Oprócz tego wyodrębnić można kiłę wczesną (pierwszy rok od zakażenia), kiłę późną oraz wrodzoną. Przebieg kiły II okresu oraz kiły III okresu może być okresowo pozbawiony objawów klinicznych, przyjmując postać utajoną. Etapy kiły różnią się objawami oraz zakaźnością.

Diagnostyka kiły

W rozpoznaniu kiły niezwykle ważne są badania przesiewowe. Diagnostyka kiły oparta jest przede wszystkim na badaniach laboratoryjnych (wykrywanie przeciwciał – odczyny serologiczne – testy niekrętkowe oraz testy krętkowe).

Leczenie kiły

Najbardziej skutecznym lekiem wykorzystywanym w terapii kiły jest penicylina. W przypadku wystąpienia uczulenia na penicylinę zalecana jest doksycyklina. Po zakończonym leczeniu regularnie powinny odbywać się kontrole, które umożliwiają ocenę skuteczności terapii.